Θα ήθελα με την ανοιχτή μου αυτή επιστολή να σας ευχαριστήσω όχι μόνο γιατί στον ενάμιση περίπου χρόνο που εντατικά επικοινώνησα μαζί σας, σταθήκαμε αλληλέγγυοι στις κοινές μας αγωνίες, αλλά γιατί τώρα στα 54 μου, παλαίμαχος δημοσιογράφος που πίστεψε κάποτε ότι με την πέννα του κάτι θα γίνει για να αλλάξει ο δυστυχισμένος μας τόπος, διδάχθηκα από εσάς, πως όσο κάποιοι, σε αυτή την πατρίδα καταφέρνουν και κρατούν αναμμένο το κεράκι της μισής δραχμής, μπορούμε να ελπίζουμε.
Αύριο στην εφημερίδα το Πρώτο Θέμα, παραβιάζω μια βασική μου αρχή την οποία την κράτησα από τα 19 μου χρόνια: Να είμαι δηλαδή στρατιώτης, να μην μιλάω για τον εαυτό μου και να υπηρετώ τις ιδέες μου με επιμονή και υπομονή, περιμένοντας μπας και της δικαιοσύνης ο ήλιος ο νοητός και η δοξαστική μυρσίνη θυμηθούν την πατρίδα μου.
Μιλάω για το πολυτεχνείο του ΄73. Τότε που σηκώσαμε τη φωνή μας κατά της δικτατορίας, όλοι εμείς τα απλά χορταράκια, που δεν επιχειρήσαμε ούτε διανοηθήκαμε να επιχειρήσουμε ποτέ να επενδύσουμε στον αγώνα μας εκείνο και στο αίμα που χύσαμε.
Μιλάω για τη δημοσιογραφική μου διαδρομή που έφτασε στο ?87, όταν συντάκτης σε μεγαλοεφημερίδα, αηδιασμένος πέταξα τη δημοσιογραφική ταυτότητα στα σκουπίδια βλέποντας το κακό που μπήκε στο σπίτι μας και σήμερα διαφεντεύει σε αυτό που λέγεται ΜΜΕ. Μια πραγματικότητα που και εσείς φυσικά βιώνετε καθημερινά όπως και όλοι οι σκεπτόμενοι Έλληνες πολίτες. Ακόμη μιλάω για την τελευταία μου παραίτηση, το 2006. Όταν υπηρετώντας τους φτωχούς ανά την Ελλάδα αγρότες, με δική μου εκπομπή σε τηλεοπτικό κανάλι που ιδιοκτήτης του είναι ο κύριος που μας μίλαγε τότε για «ρήξη και ανατροπή», μου επιβλήθηκε να συγκαλύψω απάτες σε βάρος των ταλαίπωρων αγροτών. Μια τελευταία παραίτηση από την δημοσιογραφική-πολιτική απάτη και αλητεία που δυστυχώς βιώνουμε μέχρι σήμερα και ο δυστυχισμένος μας λαός, δεν μπορεί, δεν έχει την δυνατότητα να πληροφορηθεί.
Μιλάω για τη διαδρομή μου στους αγώνες για αξιοπρέπεια των λαών. Όταν ένοπλος και ένστολος πολέμησα δίπλα στους Σαντινίστας της Νικαράγουας, όταν ένοπλος και ένστολος πολέμησα δίπλα στους Σέρβους, ενάντια πάντα στην ίδια πολεμική μηχανή των νεοταξιτών του ΝΑΤΟ και των δορυφόρων του.
Μιλάω για τη διαδρομή μου στους κοινωνικούς αγώνες που αποκορύφωμά τους ήταν η πρόσφατη φυλάκισή μου στις φυλακές των Διαβατών της Θεσσαλονίκης. Όταν ως πρόεδρος των φτωχών αγροτών της Πέλλας και της Ημαθίας, αγωνίσθηκα με τις μικρές μου δυνάμεις να προστατέψω το ψωμί και την αξιοπρέπειά τους. Με αποτέλεσμα να βρω μπροστά μου τους βιομήχανους και τις οργανώσεις τους, ένα σύστημα πρασινομπλεκόκκινο, αδυσώπητο, που χωρίς δισταγμό μας έστειλε στη φυλακή, τυλίγοντάς μας σε μια κόλα χαρτί.
Μιλάω για την πολιτική μου διαδρομή. Από τις οργανώσεις της άκρας αριστεράς της μεταπολίτευσης ως το σήμερα. Όταν κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι από τα παραμύθια των διαφόρων τύπων εξουσιαστών αναζητήσαμε το πραγματικό νόημα της ταυτότητάς μας, μέσα στις έννοιες των χωμάτων που μας γέννησαν: Όταν ανακαλύψαμε επιτέλους πως πατρός τε και μητρός τε και απάντων των προγόνων, τιμιώτερον εστί η πατρίς.
Μιλάω για τα λάθη μου. Κυρίως γιατί πίστεψα σε διάφορους παραμυθάδες. Της μεγάλης Σοβιετικής Πατρίδας κάποτε, το «όλους εμάς μας ενώνει η Ελλάς» πιο πρόσφατα. Όταν με βαθύτατη θλίψη ανακαλύψαμε πως πίσω από όλα τα μεγάλα λόγια, κρύβονται τα μεγάλα ψέματα, ο τρελός χορός των δισεκατομμυρίων όταν ο λαός μας βογκάει για λίγα ευρώ.
Μιλάω για όλα όσα με πόνεσαν στη διαδρομή μου ως στρατιώτη της αλήθειας, της αγάπης στον συνάνθρωπο, του πνεύματος που μας άφησαν ως παρακαταθήκη οι αρχιμάστορες πρόγονοί μας.
Ειλικρινά δεν ξέρω σε ποιούς αφορούν όλα αυτά. Δεν γνωρίζω αν τελικά το μόνο που θα γίνει να είναι ένα χαμόγελο σαρδόνιο, τόσο από την πλευρά αυτών που ροκανίζουν την αξιοπρέπειά μας όσο και αυτών που καλοπροαίρετα θα ξεφυλλίσουν απλά τις σελίδες της εφημερίδας και θα πουν: Από που μας προέκυψε και αυτός.
Αυτό που ξέρω είναι πως τώρα στα 54 μου, έμαθα και πάλι να ελπίζω. Και αυτό το έμαθα από εσάς φίλοι bloggers. Σας παρακολουθώ με πατρική επιτρέψτε μου τρυφερότητα, να κάνετε τα ίδια βήματα που κάναμε παλιότερα και εμείς, πολεμώντας το σάπιο, το διεφθαρμένο, το ψεύτικο. Υπάρχει μια σημαντική διαφορά όμως στους αγώνες τους δικούς μας και στους σημερινούς δικούς σας. Αυτή τη φορά, έχετε στα χέρια σας ένα Μέσο όπως το Διαδίκτυο, το οποίο δεν μπορεί, δεν πρέπει να σας το κλέψει κανείς. Είμαι σίγουρος πως θα επιχειρήσουν να το κάνουν. Αλλά είμαι επίσης σίγουρος πως θα δυσκολευτούν πάρα πολύ να σας το πάρουν από τα χέρια, οι «επαγγελματίες» της ενημέρωσης, οι υπάλληλοι των νεοταξιτών.
Επικοινωνώ λοιπόν μαζί σας ως παλιός απλός στρατιώτης, για να σας μεταδώσω αν μπορώ, λίγη δύναμη από τη δική μου, δύσκολη διαδρομή, ως ευχαριστώ για την αδελφοσύνη με την οποία με αγκαλιάσατε. Το μέλλον είναι δικό σας. Μην τους φοβόσαστε. Σας διαβεβαιώνω ότι, όπου τους πολεμήσαμε και εμείς οι παλιότεροι, διαπιστώσαμε πως είναι γίγαντες με πήλινα πόδια. Και αυτό το αποδείξαμε όλοι μαζί, όταν δώσαμε τα χέρια για να βοηθήσουμε τον συνάδελφο bloggerά Σκοπιανό φιλέλληνα Βασίλη Γκλιγκορίεβιτς.
Κλείνοντας σας εύχομαι λέγοντάς σας αυτό που λέω και στα παιδιά μου όταν με ρωτάνε γιατί ενώ θα μπορούσα να είμαι πολλά πράγματα, δεν είμαι παρά ένας φτωχός πατέρας που προσπαθεί ακόμη να τα φέρει βόλτα για την επιβίωσή μας: Αν ξανάρχιζα από την αρχή, πάλι τα ίδια θα έκανα. Γιατί η τιμή και η αγάπη του Θεού, ανήκει σε αυτούς που τη ζωή τους όρισαν να φυλάνε Θερμοπύλες.
Με απέραντο σεβασμό. Καλό κουράγιο αδέλφια
Σταύρος Βιτάλης
Παλαίμαχος δημοσιογράφος, νυν bloggerάς, εκπρόσωπος Τύπου του Πανελληνίου Μακεδονικού Μετώπου.
Αύριο στην εφημερίδα το Πρώτο Θέμα, παραβιάζω μια βασική μου αρχή την οποία την κράτησα από τα 19 μου χρόνια: Να είμαι δηλαδή στρατιώτης, να μην μιλάω για τον εαυτό μου και να υπηρετώ τις ιδέες μου με επιμονή και υπομονή, περιμένοντας μπας και της δικαιοσύνης ο ήλιος ο νοητός και η δοξαστική μυρσίνη θυμηθούν την πατρίδα μου.
Μιλάω για το πολυτεχνείο του ΄73. Τότε που σηκώσαμε τη φωνή μας κατά της δικτατορίας, όλοι εμείς τα απλά χορταράκια, που δεν επιχειρήσαμε ούτε διανοηθήκαμε να επιχειρήσουμε ποτέ να επενδύσουμε στον αγώνα μας εκείνο και στο αίμα που χύσαμε.
Μιλάω για τη δημοσιογραφική μου διαδρομή που έφτασε στο ?87, όταν συντάκτης σε μεγαλοεφημερίδα, αηδιασμένος πέταξα τη δημοσιογραφική ταυτότητα στα σκουπίδια βλέποντας το κακό που μπήκε στο σπίτι μας και σήμερα διαφεντεύει σε αυτό που λέγεται ΜΜΕ. Μια πραγματικότητα που και εσείς φυσικά βιώνετε καθημερινά όπως και όλοι οι σκεπτόμενοι Έλληνες πολίτες. Ακόμη μιλάω για την τελευταία μου παραίτηση, το 2006. Όταν υπηρετώντας τους φτωχούς ανά την Ελλάδα αγρότες, με δική μου εκπομπή σε τηλεοπτικό κανάλι που ιδιοκτήτης του είναι ο κύριος που μας μίλαγε τότε για «ρήξη και ανατροπή», μου επιβλήθηκε να συγκαλύψω απάτες σε βάρος των ταλαίπωρων αγροτών. Μια τελευταία παραίτηση από την δημοσιογραφική-πολιτική απάτη και αλητεία που δυστυχώς βιώνουμε μέχρι σήμερα και ο δυστυχισμένος μας λαός, δεν μπορεί, δεν έχει την δυνατότητα να πληροφορηθεί.
Μιλάω για τη διαδρομή μου στους αγώνες για αξιοπρέπεια των λαών. Όταν ένοπλος και ένστολος πολέμησα δίπλα στους Σαντινίστας της Νικαράγουας, όταν ένοπλος και ένστολος πολέμησα δίπλα στους Σέρβους, ενάντια πάντα στην ίδια πολεμική μηχανή των νεοταξιτών του ΝΑΤΟ και των δορυφόρων του.
Μιλάω για τη διαδρομή μου στους κοινωνικούς αγώνες που αποκορύφωμά τους ήταν η πρόσφατη φυλάκισή μου στις φυλακές των Διαβατών της Θεσσαλονίκης. Όταν ως πρόεδρος των φτωχών αγροτών της Πέλλας και της Ημαθίας, αγωνίσθηκα με τις μικρές μου δυνάμεις να προστατέψω το ψωμί και την αξιοπρέπειά τους. Με αποτέλεσμα να βρω μπροστά μου τους βιομήχανους και τις οργανώσεις τους, ένα σύστημα πρασινομπλεκόκκινο, αδυσώπητο, που χωρίς δισταγμό μας έστειλε στη φυλακή, τυλίγοντάς μας σε μια κόλα χαρτί.
Μιλάω για την πολιτική μου διαδρομή. Από τις οργανώσεις της άκρας αριστεράς της μεταπολίτευσης ως το σήμερα. Όταν κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι από τα παραμύθια των διαφόρων τύπων εξουσιαστών αναζητήσαμε το πραγματικό νόημα της ταυτότητάς μας, μέσα στις έννοιες των χωμάτων που μας γέννησαν: Όταν ανακαλύψαμε επιτέλους πως πατρός τε και μητρός τε και απάντων των προγόνων, τιμιώτερον εστί η πατρίς.
Μιλάω για τα λάθη μου. Κυρίως γιατί πίστεψα σε διάφορους παραμυθάδες. Της μεγάλης Σοβιετικής Πατρίδας κάποτε, το «όλους εμάς μας ενώνει η Ελλάς» πιο πρόσφατα. Όταν με βαθύτατη θλίψη ανακαλύψαμε πως πίσω από όλα τα μεγάλα λόγια, κρύβονται τα μεγάλα ψέματα, ο τρελός χορός των δισεκατομμυρίων όταν ο λαός μας βογκάει για λίγα ευρώ.
Μιλάω για όλα όσα με πόνεσαν στη διαδρομή μου ως στρατιώτη της αλήθειας, της αγάπης στον συνάνθρωπο, του πνεύματος που μας άφησαν ως παρακαταθήκη οι αρχιμάστορες πρόγονοί μας.
Ειλικρινά δεν ξέρω σε ποιούς αφορούν όλα αυτά. Δεν γνωρίζω αν τελικά το μόνο που θα γίνει να είναι ένα χαμόγελο σαρδόνιο, τόσο από την πλευρά αυτών που ροκανίζουν την αξιοπρέπειά μας όσο και αυτών που καλοπροαίρετα θα ξεφυλλίσουν απλά τις σελίδες της εφημερίδας και θα πουν: Από που μας προέκυψε και αυτός.
Αυτό που ξέρω είναι πως τώρα στα 54 μου, έμαθα και πάλι να ελπίζω. Και αυτό το έμαθα από εσάς φίλοι bloggers. Σας παρακολουθώ με πατρική επιτρέψτε μου τρυφερότητα, να κάνετε τα ίδια βήματα που κάναμε παλιότερα και εμείς, πολεμώντας το σάπιο, το διεφθαρμένο, το ψεύτικο. Υπάρχει μια σημαντική διαφορά όμως στους αγώνες τους δικούς μας και στους σημερινούς δικούς σας. Αυτή τη φορά, έχετε στα χέρια σας ένα Μέσο όπως το Διαδίκτυο, το οποίο δεν μπορεί, δεν πρέπει να σας το κλέψει κανείς. Είμαι σίγουρος πως θα επιχειρήσουν να το κάνουν. Αλλά είμαι επίσης σίγουρος πως θα δυσκολευτούν πάρα πολύ να σας το πάρουν από τα χέρια, οι «επαγγελματίες» της ενημέρωσης, οι υπάλληλοι των νεοταξιτών.
Επικοινωνώ λοιπόν μαζί σας ως παλιός απλός στρατιώτης, για να σας μεταδώσω αν μπορώ, λίγη δύναμη από τη δική μου, δύσκολη διαδρομή, ως ευχαριστώ για την αδελφοσύνη με την οποία με αγκαλιάσατε. Το μέλλον είναι δικό σας. Μην τους φοβόσαστε. Σας διαβεβαιώνω ότι, όπου τους πολεμήσαμε και εμείς οι παλιότεροι, διαπιστώσαμε πως είναι γίγαντες με πήλινα πόδια. Και αυτό το αποδείξαμε όλοι μαζί, όταν δώσαμε τα χέρια για να βοηθήσουμε τον συνάδελφο bloggerά Σκοπιανό φιλέλληνα Βασίλη Γκλιγκορίεβιτς.
Κλείνοντας σας εύχομαι λέγοντάς σας αυτό που λέω και στα παιδιά μου όταν με ρωτάνε γιατί ενώ θα μπορούσα να είμαι πολλά πράγματα, δεν είμαι παρά ένας φτωχός πατέρας που προσπαθεί ακόμη να τα φέρει βόλτα για την επιβίωσή μας: Αν ξανάρχιζα από την αρχή, πάλι τα ίδια θα έκανα. Γιατί η τιμή και η αγάπη του Θεού, ανήκει σε αυτούς που τη ζωή τους όρισαν να φυλάνε Θερμοπύλες.
Με απέραντο σεβασμό. Καλό κουράγιο αδέλφια
Σταύρος Βιτάλης
Παλαίμαχος δημοσιογράφος, νυν bloggerάς, εκπρόσωπος Τύπου του Πανελληνίου Μακεδονικού Μετώπου.
